Urgentzia edo premia

Imajina ezazu egoera hau:

      Herrian zaude. Bat-batean, telefono dei bat jasotzen duzu hiritik. Aitita hilzorian dagoela ospitalean. Bere ondoan egon nahi duzu azken memento horietan, baina ez daukazu nola joan hirira.

      Egoera honek, tentsio baten jartzen gaitu. Tentsio honi deitzen zaio urgentzia.

      Urgentziak ematen dio teatroari behar duen interes puntua. Gertatzen den hori une horretan gertatu behar delako. Premia larri bat egon behar da une horretan gerta dadin. “Hemen eta orain” konpondu behar dut afera. Irtenbide bat aurkitu behar dut bai ala bai. Premiarik gabe, ez dago antzerkirik. Eta gainera, publikoak lo hartzeko arriskua dago.

      Bestalde, ekintza denboran asko luzatzen bada, aspergarria bilakatzen da. Ekintza, txiklea bezala luzatzen badugu, ikusleak ikusi beharrekoa jada ikusi du, eta interesa itzaltzen zaio. Nahiz eta hau, nahitara ere egin daitekeen, ikuslearengan beste emozio batzuk piztu nahi baditugu. Baina orokorrean, ez ahaztu!: urgentziarik gabe teatroak interesa galtzen du. Eta gaur egungo teatroak are gehiago!