Oinak

Ibiltzen ikastea da aktoreak ikasi behar duen lehen gauza. Eta ez da batere erraza. Norbait begira duzunean zure ibiltzeko modu naturala menderatzea zaila da. Nola ibiltzen naiz? Zein da nire gorputzaren jarrera? Nola jartzen ditut nire oinak lurrean? Zein da nire oinen pisua?

      Gehienetan oinak dira gure oinarria. Oinetan sostengatzen gara. Lurrarekin dugun kontaktu hurbilena oinak dira. Oinak zorua nola zapaltzen duen kontzientzia izatea ezinbestekoa da.

      Kathakaliko aktore baten oinen posizioa, Baliko aktore batena edota Japoniako noh teatroko aktore batena oso ezberdinak dira. Orekaren eta gorputzaren oposizio lanak, oinak modu jakin batean erabiltzera behartzen ditu. Kultur tradizio bakoitzak bere etxea dauka, eta beraz, oinak jartzeko modu berezia.

      Antzoki batera iritsi, eta bertako oholtza oinutsik zapaltzea ia ohituraren parte da niretzat. Antzerkiola garaiko lehen obra guztietan pertsonaia guztiak oinutsik ibiltzen ziren. Espazio sakratuan dantzan. Egun, nahiz eta jarrera erradikal hori ezabatu dudan, oinak lurrarekin duten harremanean arreta handia jartzen jarraitzen dut. Eta pertsonaia bat eraikitzerakoan, oinen alde mekanikoa asko lantzen dut. Pertsona bakoitzak ibiltzeko era bat duen moduan, pertsonaia bakoitzak bere ibiltzeko era dauka.

      Eugenio Barbaren El arte secreto del actor liburuan oinen inguruan esaten duen hau berreskuratu nahiko nuke: “Oinak dira gorputzaren forma erabakitzen dutenak eta gorputza espazioan mugitzea erabakitzen dutenak… Oinak erabiltzeko modua da antzerki interpretazioaren funtsezko oinarria. Oinak dira gorputzaren forma erabakitzen dutenak, eta besoen edo eskuen mugimenduak adierazkortasun pixka bat gehitu besterik ez du egiten. Ahotsa ere, potentzian eta ñabarduretan, oinek determinatzen dute kasu askotan. Aktore batek besorik edo eskurik gabe joka lezake, baina oinak behar-beharrezkoak dira”.