—50—

Bi anaiok zelai baten erdian zeuden. Biok artzainak ziren, eta egun hartan —besteetan bezalaxe— goiz guztiz mendiskak gora eta mendiskak behera ibiliak ziren. Eguzkia ortzetik gogor ari zenean, artaldea zelai berde batetara eraman, han lasai deskantsatu eta belarrez bazka zitezen gaixoak, eta beraien bazkaria prantatzera zuzendu ziren.

        Arkume bat hil behar izan zuten hura prestatzeko, eta dagoeneko ia guztiz erreta zegoen haren haragia, suaren gainean jirabiraka gorputz erditik pasatako makilaren inguruan.

        Zatiak egin zituzten, eta haseran presaka, gero lasaiago, eta azkenean ia gogorik gabe, haragiz bete zituzten bere sabelak.

        Bazkalondoko garaia oso garai arriskutsua zen ardiek ihesegin zezaten, eta anaia zaharrenak honela esan zion gazteenari:

        — Hik lo egin ezak lasai, nik gordeko diat artaldea bitartean.

        Etzan egin zen beraz zuhaitz baten itzalpean, eta ondoan bere anaia geratu zen jezarririk. Gainean zeukan aurreratua gorputza, ipurdia enborraren kontra, eta noiz behinka etzanda zegoen anaiari begiradatxo bat botatzen zion.

        Hosto bat hartu zuen eta anaiaren masail gainera erortzen utzi zuen, ea lotan zegoen ikustearren. Ez zuen erreakziorik jaso bestearen partetik. Geroago, behatz puntaz ilea apaintzen hasi zitzaion orrazkera arkaiko bat egin nahiez edo. Kopetaren alboetara pasatu zen eta han fereka samur batzu egin zizkion.

        Bere bizkar parean etzan egin zen eta bi besoez gerria inguratu zion; burua lepoan apoiatu zuen. Bat batean anaia esnatu eta eskuak gainetik kendu zizkion, berak berriro ipini, eta besteak beriro ere kendu instant batez zutitu egin zelarik, garrasika eta amorruz:

        — Utz nazak bakean, marikoi horrek!!

        Hori entzutean, borroka galdua zuela ulertu zuen lurrean etzanda zegoen bitartean. Jaiki, sutondoan zegoen masailezur bat hartu eta anaiaren buru gaina kolpekatzen hasi zen. Azkenean hilik geratu zen Abel. Abelen expresio hila ikusterakoan, arrabiazko irribarre batez erditu zen Kain.