Pasteur doktoreari

Mikel Reparaz

Susa 32 / 1994ko uztailean

Ohatzea. Sukarra. Maindire eta burusi astunen azpian egostea. Ez al da aparteko sentsazioa? Ba ote da munduan mihipean termometro bat eustea baino plazer handiagorik? Eta jarabe mingots hura hartzeko unea iristen denean? Urri dira bizitzan zehar halako momentu ahaztezinak. Hordigarria guztiz eguerdian burusi astunen azpitik lankideak imajinatzea, eztul isekariz.

        Eskua jaso beharrean nago. Eskua jaso eta hitz egin, asko daukat eta esateko. Horixe baietz. Entzungo nau irakasle moduko hor aurreko horrek, ulertu beharko du dena errore bat dela. Zorigaitzeko errorea. Bera bezalako mediku serioa naizela, profesionala.

        Drogazaleak ezkerrera, toxikomanoak eskuinera. Argituko diot bai nik zein den nire iritzia. Drogaten artean ni, beranduegi damutu diren junkie hipokritez inguraturik. Axuri aurpegiak han-hemenka. Eta ni haien parean. Eskua altxa nahian, keinu lotsorrez. Bata zuridunaren begiak gain-gainean dauzkat, naizenaz ohartuz segur aski. Zein fakultatetan ikasi duen galdegingo nioke. Auskalo zertan espezializatua, behar bada apaiza ere izango da. Izorra bedi fakultatea! Izorra berau.

        Eskua jaso beharrean nago, artaldetik alde egiteko.

        Halakoetan barreneko ahots honi inguruko istorioak iragazten zaizkio —«nik hamalau urterekin», «nik berriz hamar besterik ez nituen hasterakoan»—.

        Hotzikarak ematen dizkit pareta gris horrek, itogin ilunez margotuak. Poster soil batek dekoratzen du, makurra gainera, baina ezin dut han dioena irakurri. Letra txikiegiz idatzita dago, hizki xumez. Gripearen mikrobiotxoak baino are xumeagoz. Gripea, elgorria, nabarreria... nabarreri dosi bat da oraintxe hartuko nukeena, nabarreri kargatu-kargatu bat. Eta hura osatzen duten milaka izakitxo uniformatuak nire zainetan gora bidali, gal daitezen.

        Gogora datorkit elgorria harrapatu nueneko hura. Apartekoa. Miragarria izan zen. Astebete zerutiarra. Klaserik ez, etxean, bero, amaren altzo samurrean murgilduta. Artean enoratzen nuen gaiak suhartu ninduen orduan. Antimedikuntza heretikoak, alegia. Hala jarraitu nuen urtetan, suhar, eta antimedikuntza ikasketak burutu nituen, eta antimediku bilakatu. Antimediku suhar. Fakultate garden hartako laborategiak bereziki erakartzen ninduen. Etengabe kantatzen zuen nire izena, kristalezko ontzitxo ordenatu eta sailkatuen ahotatik eskuarki. Eta ni, elizan sartu den akerra lez, men, hurbildu, neure burua hango jaun eta jabe koroatu arte. Zinez liluratuta bainindukan apal sail hark, kolore guztietako likidodun ontzi haien sostengu, eta ontzi bakoitza bere etiketaz, edukiaren ezaugarri. Izen exotiko haiek aditasun berezia piztu zuten nigan, alkoholikoa upel artean bezala. Haurra gozotegian sentitzen nintzen. Ongi oroitzen dut altxor haren kokapena, formol pote eta primate kaskezur bilduma haustsuaren artean. Hantxe zeuden birus arraroenak berzeuzkaten ontzitxo etiketatu haiek, urrea baino distiratsuago mantentzen nituen poteak. Poxavirus, Mixovirus, Rhabdovirus... geroz eta arruntago egiten zitzaizkidan izenak, geroz eta kutunago.

        Gogoan dut oraindik lehen egun hura, osasuntsuegi nengoen eguna, apal haren aurrealdean etsita. Xiringa bete orthomyxoviridae izan zen, besterik gabe. Gripe arrunt bat. Erpuruaz bultzatzen nuen heinean sentitzen nituen izakitxo haiek zainetan gora, astebeteko lasaitasuna emateko helburu bakarraz. Eta antimedikuntzaren meza beltz haiek, bata bestearen atzetik, gaurdaino iraun dute. Gripearen asteari barizelarena jarraiki baitzitzaion, eta hari zazpigarren zenbakia zeraman ontzitxoarena. Baina nire jakinmin asegaitz hark urrunago eraman ninduen, eta hasiera batean jokotzat neukana obsesio itxura hartzen joan zen, pairaezin bihurtzeraino. Ezin nion tuberkulosi edota malaria pixka bat gabe eutsi, eta gaitzez gaitz ibili behar izan nuen etenik gabe. Gaurdaino.

        Uste dut bata zuriduna ez daukadala jada so. Egia esan ez da inon ageri. Eskua jasotzen ikus nazan nahi nuke, baina beranduegi ez ote den nago. Gela hutsik baitago egon, eta fluoreszente bibrakorrak isilik. Hobe nuke nik ere alde egin, bai. Hala ere entzun beharko du bere kide antimediku heretikoak esan beharrekoa, horixe baietz.

        Dena den, rhabdo... rhabdovirus dosi batekin konforme. Oraingoz.

        Louisi eskerrak.