Basoko etxadiaren teilatuan txilarra hazi da astiro

eta teilen konkabotasunean sendabelarrak azaltzen dira,

koloredun eta usaintsu, botikan bezala.

Alboko zumar burusoila urtu egiten da negarretan.

Euria ttikia da, eta betikoa, eta ezaguna ere oso;

gure hiztegi pobrearen barnean ez da hitz gehiagorik kabitzen

eta gure kondairaren espiralean jira egiten dute itzalek.

Idiak geldo pasatzen dira larunbateko autobus ziztrinak legez.

Zikoin batek zerua zulatzen du abiada beldurgarrian,

galdua bailebil. Haren bizkar gainean joan nahi genuke,

eta ezin. Gu gara baso hauetako basajaunak.

Umeek esaten dute: «nire kometak infinitoa ukitu du!».

Eta guk zeharka begiratzen diegu eta pentsatzen dugu

zoriontsuak direla gaztetxoen egunak, beraiek ez dutelako ikusten,

atzera begiratzean, itzalik gabe gelditu zen zuhaitz ustela.

Eta trenbide hilotzean dagoen txilar usain isila.