Udaberri argitan amets axkurez blei

somatu dut gogoa: eguzkiak dirdai

oskarbi zabalean; barne-txoriak dei

mendiruntz ioateko sortu nairik aznai.

Baso zabartsu zear aldapak gaingora

nere oin beldurtiak zuzen ditut ilun:

ni nere eskuko izaki, nere naiak nora,

ara noa bipilki zorion-belar-zun.

Iluna kozkortuxe galdu dut bidea,

ta galbear gorrian nagozu biotzilik:

erreka zabal baten urren ugaldea...

ez dakust zubi, ibi edo txaluparik.

Ibai andi egiak gora noa zuzen,

biotz-gozagarri dut ur bizien otsa:

goruntz io dun norbaiten aztarnak arkitzen

ditut or-an-emenka, pozetan biotza.

Nik bezela bidea galdu zun bidazti-

aztarnak ote diran oar dut saminez:

basoan bakarrik naiz, oskarbiak ezti

dario, izar baitago, nitzaz oarkabez.