Ondartza gorriak auts-itsaso mintzul

dirudi, ertz gabe: giza-lurrun atsik

ez beraren baitan: leoiak etzanik,

artzuloetan lo, sargoriarren aul.

Eguzki gingaren sutan, ortzi zear

txori bat ez dabil; lekaroan zabal

ixilak bere ego; lozorroan kixkal,

noizpeinka igitzen du sugek bere bizkar.

Auts-itsasoan zut, bakar, andre-luna.

Zer dun sudur zabal, betile usu, ezpain

lodi, begiandi, biotz barnaren gain?

Ire esku ote dun giza-igarkizuna?

Andre-luna mintza-zorian nabari.

Oidipu-k bakarrik, ordea, asmakizun

orren esangura muina duler. Inun,

baina, oraingoan, ez da bera ageri.

Ara! arpegi ori len ezaguna dut.

Aigitoar antzik ez du. Ao-eder,

adatsa urre autsez bitxiturik dager.

bekainak uztaituz, matrail alboak zut.

Baserrietako andere aunagu:

gure erriko Ione, Loreti ta Miren.

Aberriaren zain eta muin izanen!

Andre-luna, berriz, noizdanik zaitugu?

Itz egin nai digun. Itxoin, baina, labur!

Nork sortuko digu, erle burrundari,

itz-neurtuz iantzita, zure loren ezti?

Euzkadi zarreko andre-luna, agur!