Nire heriotza

Zorte apur batekin, ospitaleko ohean,

kablez josita, hoditxoak sudurrean.

Baina adorea izan, adiskideok!

Esan dizuet, ez dago arazorik.

Ez dago azken txanpan sobera eskatzerik.

Espero dezagun norbaitek deitu beharrekoei

telefonoz hots egitea, esateko:

“Zatozte azkar, badoakigu eta”.

Eta haiek zintzo etorriko dira.

Eta maite ditudanei agur bana opatzeko

astia izango dut. Zorte apur batekin,

gela utziko dute eta azken aldiz ikusi nituen aldiko

oroitzapena aldean eramateko gai izango naiz.

Seguru baietz: nigan soa pausatzean ihes egin

nahiko dute eta oihu. Baina horren ordez, maite nautenez,

eskutik helduta esango didate: “Kuraia”.

Edo: “Ondo joango da dena”.

Eta arrazoi dute. Ondo doa dena.

Dena primeran. Jakingo bazenute zein zoriontsu egin nauzuen.

Zoriak nirekin jarraituko balu oraindik

aitortza keinu ttipi bat egingo nizueke.

Begiak ireki eta itxi esateko,

“Bai, entzuten dizuet, ulertzen dizuet”.

Agian moldatuko naiz horrelako zerbait esaten:

“Maite zaitut nik ere. Izan zoriontsu”.

Moldatuko ahal naiz!

Baina ez nuke gehiegi eskatu nahi.

Zorterik ez badut, egiaz ez baitut merezi,

besterik gabe utziko zaitut, azken agurrerako

aukerarik gabe, eskumuturrik estutu gabe.

Esan gabe zenbat maite izan zintudan eta zenbat gozatu nuen

urteotan zure ondoan. Edozelan ere,

saiatu dolua lar ez luzatzen. Jakin behar duzu

zoriontsu izan nintzela hemen.

Eta gogoratu hau noiz esan nizun

(aspaldi, 1984ko apirilean).

Poztu niregatik familia inguruan eta lagun artean

hiltzen banaiz. Hala suertatzen bada, sinetsi zinez

ongi atera zela, orduko hartan ez nuela nik galdu.