ABERRIAREN ZERA HAU

Nola arindu hainbeste egonezinen zama

Nola higatu gure harrotasun zigortua

Nola gorrotatu gure mintzoaren merkatu zuria

Aspaldi eraitsi behar genituzkeen arbola santuak

Inoiz eraitsi behar ez gintuzkeen

Ez genituzkeen txara hezigaitzak

Nola ahantzi itzal iluneko hegaztiei

Harrika eman izan diegun zelaiak

Nola ahantzi hainbeste bide hesitu hainbeste hesi bidetu

Esan nola erakutsi behar dugun gure etxea

Gela bakar bat giltzatu gabe

Nola erakutsi eskuak nola bildu begiak

Nola mututu hauen kodea

Esan nola zikindu behar dugun gure memoria

Hain hauskor hain barne

Hain geografia basa non bidezidorrak

Itsasora amiltzen diren

Itsasora amiltzen gaituzten

Gorpu ahantziak besarkatzen dituzten harkaitzak

Antzinako ametsak urrumatzen dituzten urak

Esan nola maitatu behar den

Hain astiro ernemintzen dena

Kristalezko arrosa hau, hain zauri bozatua

Nola aurkitu haren aurpegia itsu hatzez ez bada

Nola eman ahora haren hatzak horzkada ttikirik gabe

Nola ikasi ahal dugun hainbeste eginbehar

Nola ikasi behar dugun

Nola idatzi lur zokorretan

Nola desidatzi zorua larratu gabe