Ene Kirikiño kutun.

        Apurtxo bategatik ez nauzu gehiago ikusten. Samintasunez betea da gure bizikera. Urten ginen Ingalaterratik honantz, eta Bizkaiko Itsasora helduaz batera ekaitz gogor batek harrapatu ginduzan. Hamazazpi urte daroadaz ur gainean, baina gogorragorik ez dot gomuta inoiz ikusi dodan.

        Uhinak gure ontzi txatxar hori intxaur azala legez erabilen. Ontzi-zubia gehiena apurtu euskun uhin ikaragarri batek. Leman be apurketa handiak egin euskuzan. Halako batean joten nau ni be uhin handi batek, eta han naroa ontzi ertzera. Han sendo oraturik eskutokiari gelditzen naiz, baina itsas indarrak bere gainetik jaurtiten nau ontziaren atzeko kajara: han sei segundu inguru dardarrez ni erabili, eta badoa uhin hori atzera bere tokira. Jagi nahi dot gero, baina ezin. Oin biak zaurituta daukadaz. Sartzen naiz makina-gelan narrazka, eta banaroa arretxiko neure gelara zahagia legez neure gorputza dodala. Eta hemen nago orain. Pixkat hobetotxuago nago. Uhinak barrurantz jaurti ninduen legez aterantz jaurti banindu, agur ni orduan!

        Itsaskide denak goizero ikertzen izan nabe. Gaur goizean kopa bete pattar edateko gogoa heldu jat. Arakatu ditu morroiak gela bazterrean egon diren bonbila denak... baina hutsik. Nire ikertzaileak, ni bazterrera begira egoten izan naizen artean denak garbitu deustez.

        Oraindino etxeko barri barik gara denok. Hortik da ezagun txarto dabiltzala Bilbao-Falmouth-eko ontzi bidari horreek, ba geure ustez oraindino beharbada gure sendiek ez dabez hartu izango guk Ingalaterratik bidalitako idazkiak, gero guri erantzunak egiteko.