Abuztuko ilargia

Hori koloreko muinoez harago dago itsasoa,

lainoez harago. Alabaina, egun izugarriak

tartetzen dira zeruan muino kizkurtuz eta zirtakatuz,

itsasoaren aurretik. Hemen goian olibondoa dago

islarik ematen ez duen ur putzuarekin batera,

eta uztondoak, beti uztondoak, amaitzen ez direnak.

Eta ilargia altxatu da. Senarra zerraldo dago

zelai batean, kaskezurra eguzkitan zartaturik,

emazteak ezin du hilotza garraiatu

zaku baten antzera… Ilargia altxatu da eta itzal apur bat ematen du

adaxka bihurrien azpian. Andreak itzaletan

izu antzeko imintzioa egin dio bisaia odoleztatuari,

koagulatzen eta estaltzen ari dena lepoaldeko zimurrak oro.

Ez dira mugitzen zelaietan datzan hilotza

ez itzaletan dagoen andrea. Areago, badirudi

norbaiti keinu egiten diola odolezko begiak, eta bide bat seinalatzen.

Zirrara luzeak datoz muino biluzietan barrena

urrunetik, eta andreak sentitzen ditu bizkarretan,

alez beteriko itsasoan korrika egingo balute bezalaxe.

Zirrarek hartu dituzte olibondo galduaren adarrak halaber

ilargizko itsaso horretan, eta badirudi arbolaren itzalak

uzkurtzean irensten duela andrea bera ere.

Amildu egiten da ilargiaren izularrian

eta harrietan barrena jarraitzen dio haizekirriaren kirrinkak

eta silueta lauso batek hozka egiten dio oin-zoletan

eta min ematen dio magalean. Ostera ere sartu da itzaletan

eta harrietara bota du bere burua eta hozka egin dio bere ahoari.

Behean, odolez bustitzen ari da lur iluna.