Poesia kaiera
Itaribatarraren aitortza
Itariban bizi izan nintzen zenbait urtez.
Batez ere sortu egin nintzen ni Itariban.
Horregatik naiz iluna, harroa: burdinazkoa.
Ehuneko laurogeita hamar espaloietan burdina.
Ehuneko laurogei arimetan burdina.
Eta aldentze hori bizitzan porositatea eta komunikazioa den orotik.
Maitatzeko nahikaria, lana eragozten didana,
Itaribatik datorkit, emakumerik eta helbururik gabeko gau zuri haietarik.
Libertigarri zaidan sufritzeko ohitura
Itaribaren herentzia eztia da.
Itaribatik ekarri nituen orain eskaintzen dizkizudan esku-erakutsiok:
Alfredo Duval santugin zaharraren San Benedikto hau;
tapir larru hau bisita gelako sofarako;
fiertasun hau, buru makur hau...
Urreduna izan nintzen, alorduna izan nintzen.
Egun kargulant publikoa naiz.
Itariba ozta da hormako argazki bat.
Baina nola ematen min!
Confidéncia do itabirano
Alguns anos vivi em Itabira. / Principalmente nasci em Itabira. / Por isso sou triste, orgulhoso: de ferro. / Noventa por cento de ferro nas calçadas. / Oitenta por cento de ferro nas almas. / E esse alheamento do que na vida é porosidade e comunicaçáo. // A vontade de amar, que me paralisa o trabalho, / vem de Itabira, de suas noites brancas, sem mulheres e sem horizontes. / E o hábito de sofrer, que tanto me diverte, / é doce herança itabirana. // De Itabira trouxe prendas diversas que ora te ofereço: / este São Benedito do velho santeiro Alfredo Duval; / este couro de anta, estendido no sofá da sala de visitas; / este orgulho, esta cabeça baixa...