garbitzen gaitu eta indartzen neguan,

    Eguzkialdeko haize lehor horiak dakarkigun argia

                      ulertzeko gai izan gaitezen udaberrian,

              Hego haize bero gorriak damaigun bizia

                            zorion betekoa dakigun udan,

      Itzalaldeko haize heze urdinak bere euriz

                            eta garaziaz ernaldurik udazkenean...

                    lau haizeon erdian zutik,                 

                    lau haizeok lau aldeetatik astindurik

        haz gaitezen beheko lurretik goiko izarrez goiti;

        hazi beteki, azaleko larrutik barruko bihotzeraino...

luzean bezala zabalean, goratasunean bezala barrentasunean...

                          Gizon haundia da mundua,

                          eta mundu ttikia, gizona.

                      baina ez gizona munduarentzat.

          Mundua sar daiteke oso-osorik gizonaren baitan,

                ez, ordea, gizon osoa osoki munduaren barruan:

                munduak nonbait hasiera, nonbait bukaera,           

                eta gizonak, ez,

                    gizonaren bihotzak ezinon hasierarik,

                                                inon ez bukaerarik;

            ez du aski lurrik Lurrean,

                ez aski zerurik Zeruetan...

          Zer eskain diezaioke munduak gizonari,           

                honek jada ez duenik? Zer?

          Gizon orok hor dugunean bihotz xokoan

      Zer eman behar dio mundutxo honek gure bihotzari,

              bihotzean bizi zaigunean

                            azkengabeki dena haundian haundi

                                    eta azkengabeki ttikian ttiki?

      Bihotza loraturik denean,                       

        dituenak eta ez dituenak eman dituenean,

                                          gauza guztien neurri da bihotza:

                            bihotz loratuak guztiak neurtzen,

                                      bera ez da inoiz neurtua!