Lehen marmararen azken oihartzuna

            bihotzean dinagu kantari,

            ordutik orainera atergabe oihuka;

            lehen dardararen azken taupada       

        bular barruan diagu dantzari,

            handik honera taigabe jauzika.

          Lehen bihotzeko azken odol tanta,

                    bihotzetik bihotzera isurika

                              inoiz agortu bage,

            zainetan zaigun ari orain irakiten

                    inoiz galgara galdu gabe,

      eta gorputz guztia zigun odoleztatzen

eguzkiak ohi duen legez mundua berotzen;

            lehen bularreko azken hatsa               

                gure biriketara duk sei haizeetatik biltzen,

                gure biriketatik, sei haizeetara barreiatzen,

            eguzkiak mundua argitzen duen gisa.

          Lehen hatsaren azken hotsa

                                          bular betean borbor,

          lehen hotsaren azken hitza                 

                      horztartean... eta begietan ñirñir,

                        ostartean izarrak bezala zebilkinagu;

          lehen hitzaren azken hizkuntza                   

                                          esku betean zerabilkinagu,

          euskal eran, esku-huska euskaraz,

    Goierriko aitona artzainak makila ohi zuenez                   

            mendiko larretan, bazterretik bazterrera deman,

Beterriko amona nekazariak haitzurra ohi zuenez

          baratzeko lurretan, gau t’egun urtaroekin teman.

          Amonaitona guztiongan barrena,                     

                  zer bide ez dik odolak egina!

          Nor duk, ordea, iturriaz orhoitzen?

          Nor, bederen,

                norbera doan itsasoaz ohartzen?

      Odol-erreka hortan dinagu gudu eta gatazka               

  goitik beherako oldarra borrokatzen tantaz tanta,

        behetik goruntz jo eta ekinez taupadaz taupada,

        arnasatik arnasara, jausi eta jaikiz, jauzika...

jauzika,

            taupada eta tanta banatuak batuz

                          errekan gora,

          azken dardararen lehen gelditasun iturrira;

oihuka,

            hizkuntza hitzean, hitza hotsean bilduz

                        euskaran barrena,

          azken marmararen lehen isiltasun jatorrira.