1. agerraldia:
sarrera

 

(Argia piztuko da pixkanaka. Doinu bat entzungo da. Emakume bat agertuko eta eszenatokia gurutzatuko du. kontxaren mamua da. Lanpara bat piztu eta besaulki batean eseriko da. Halako batean parean mikrofono bat daukala ikusiko du, altxatu eta entzuten ari garen abestiaren doinua abestuko du.)

 

kontxaren mamua (mikrofonotik): Ondiokan akordetan naz zelan hasi zan dana. 1941eko udazkena zan. Hirixak kolore gorrixka goxua hartzen auen garai hartan. Paris… Etorbide zabalak, parke zoragarrixak, Montmartre, Saint Denis… Halata be, ordurako, alemanak zien hirixaren jaun eta jabe. Egun baten, komenturako zerbaitten bila irten nintzen eta orduantxe ikusi nauen anuntziua Rue Lafayetteko lokal txiki haretan. Cabaret l’École…

 

(kontxaren mamuak abesten jarraituko du une batez. Halako batean, egoitz sartuko da eszenatokira. Larri dator eskuetan kakao pote bat dakarrela. Eszenatokian dagoen kaxa handi batean gorde eta kontxaren mamuari begiratuko dio.)

 

egoitz: Ze guapa zauzen! (Ahots goran) Hasi egingo gara, e!

 

(Eszenatokiko argia itzali eta beste bat piztuko da egoitzen gainean. Eszenatokiaren aurrealdean dago egoitz, mikrofono baten parean. kontxaren mamua desagertu egingo da.)

 

egoitz: Bizitzaren parte omen da heriotza; saihetsezin, ezezagun, bat-bateko... Espero dugunean ere, ustekabean harrapatzen gaitu. Nik sei urterekin izan nuen lehen harremana heriotzarekin, Dora hil zitzaigunean. Etxeko kanarioa zen Dora. Amona Kontxak oparitu zigun lau urte bete nituen egunean. Horregatik, Dora hil zen eguna sekulako tragedia izan zen gure etxean; niretzat batez ere. Izoztuta geratu nintzen. Hiltzen garenean bezala. Amona Kontxa bezala. Duela bi hilabete hil zen, enbolia batek jota. Bestela, berrehun urte ere hartuko zituen agian... Hasieran uste nuen ezetz, baina barrua mugitu dit bere faltak. Pentsatzen nuena baino gehiago.

 

      Duela hilabete batzuk, amonaren etxeko ganbara txukuntzen ari ginela, aspaldiko egunerokoz betetako kaxa bat aurkitu genuen; milaka istorio zituzten egunerokoak. Banekien amonak gaztaroa Parisen eman zuela, baina sekula ez nion galdetu garai haien inguruan eta azken boladan ez zen gai zentzuzko ezer kontatzeko. Edo agian guk uste genuena baino logika handiagoa zeukan guztiak… auskalo. Kontua da orduantxe erabaki genuela emakume hark aparteko omenaldia merezi zuela!