Alabatxoak idatzi zidan egun horretan. Dena ondo dago.

Dirua heldu zaigu. Zorrak ordaindu ditugu. Ez denak. Dendariak fio egiten digu baina gogo txarrez. Amak brodatu bat saldu zuen joan zen astean. Neba ez dabil ondo berarekin. Lehen baino diru gehiago eskatzen du eta berandu etxeratzen da. Amak dio hiri handia dela nahasten duena. Irratian Frantziako kafe batean hildako ipar-afrikarrez hitz egin dute. Osabak janaridenda txiki bat erosi nahi du. Handik itzuli zenetik bizkarreko minak ditu. Berak dio hotza dela, hotzak habitatzen duela. Seme-alabek ez diote gehiegi laguntzen. Eta horixe da dena. Urrun dago olibondoa. Eta ni zugandik guztiz gertu.

        Eskutitzaren ondoren.

        Eguna begirada ilunez, esku mesfidatiaz altxatu da. Harria eta begia besarkaturik pausatzen dira bizitzaren aztarnetan, amets ertz batean, ausentziak marraskatutako gorputzaz hitz egiten didan egunsentiaren auzokoak.

        Unadura da dagoeneko, itzalak higaturiko kantuak bahimendu arrunta iragartzen du, edonoiz, edonon gertatzen den ustegabeko zerbait.

        Segurtasun horri alde egiteko, alabaren eskutitza eta usaina berrirakurtzen ditut.

        Alabak gurmatzezko zerua idatzi dit.

        Bere titiak aparretik jaiotako diamanteak direlako eta bere begiak barre dagiten eguzki txikiak, gaur jada ez dakit, nire kutxaren, nire segadaren sakonetik ez dakit dagoeneko zein ametsetik sortu den Yasmina nire bakardadean, ez dakit zein kolore eta ehun duen bere gorputzak, ahula, hauskorra irudi bat bezala, transparentzia bat, samurtasuna edo nire gogoetan lo dagoen erreka, txirula baten deia, kantuak iraulitako lurra, gorputz pintatu bat eta zure eskua, bidaiari dabilena.

        Alaba, denborari lapurtutako urtaroa ote zara? Bakardaderik hutsenean sortu zintudan eta bi urtaroz itxaron nuen zu izendatzeko.

        Udaberri baten antzera, txori lasaiaren antzera gelditu zara herrian. Ni «bakarrik»* neure hitzekin. Ametsak abandonatzen gaitu eta ez dakit nora jo.

        Alaba zaitut zenbait esaldi ertzetan, irudi jauzietan deslai, urratzen den ene ahotsaren eta urruntzen den lurraren artean.

        Zetazko alaba zaitut, argitasunean ikustezina, loaren zurubian jarria, nere gau luze baina zoriontsuetako atzamarretan hartutako gazela txikia.

        Ortzadarra besarkatzen duen giza motatakoa ote zara? Adarren batean zintzilikaturiko ur tanta ote zara? Bizitzen laguntzen didan, garrasi egiten uzten ez didan irria ote zara? Zeruaren zimurrari alde egindako printza ote zara?

        Irria bazara, ez duzu ezer esango kontatzen badizut irudi batekin eta zure usaiaren goraintziarekin bizi naizela. Zure gorputzaren goraintzia: dardar dagien hostoa, eta burua handitu egiten zait zuri toki pixkat egiteko, bertan olatuekin jostatu ahal izango duzu, dantzatu ahal izango duzu, eguzkia imitatzen duen lorea bihurtuko zara, nire insomnioetako kantuan erraldoi. Hauxe esan behar dizut: zure sustraiak zainetan atxikitzen zaizkit eta ez dut min gehiagorik sentitzen, ez eta lanera noanean ere, hantxe nabaritzen zaitut, habitatzen nauzu. Joan etorrian zabiltza nere gorputzean eta uxatu egiten dituzu bertatik gaua, begizkoa, hautsetan bildutako egunaren astuna.

        Alaba, barka nazazu gauez irudiak bahitu nazan uzten badut. Seguru nago ulertuko nauzula. Esaiozu amari lasai egoteko. Ordu extrak egingo ditut. Zeruko ura zikin dago.

(*) Komillak autoreak jarriak dira eta femeninoan idatzita dago, «seule».