TESTAMENTUA

 

 

Porrota leunagoa da

Frakasoa baino,

baina sentimenduen hiztegia

pozoitzen daki:

hitz bat aski

urmael gardena uhertzeko.

 

Galtzaileak besteak dira beti,

hirugarren pertsonan

idazten dira elegiak

eta historiaren egiak,

Porrota, hitz hori,

txertatzen dizutenean.

 

Gogoaren ahulezia besterik

ez baita porrotaren onarpena,

lehen errebelde zenak,

erresistente edo separatista

orain hiztegietan

terrorista izaten

amaitu duenean ibilbidea.

 

Euskal Herri, gerlarien habi,

bizikidetza akritikora

soildu duten arbola,

festa-jantziz apaindutako

zubiak eskainiz

menpekotu gintuztenei.

 

Besteek esan diotena

onartzen duenean

—sufritzen ikasteko,

nazio tzarraren adabaki izateko—

sinatzen du herri batek

porrota, kapitulazioa

behialako gerla hizkuntzan.

 

Baina hitz sorta bat aski du,

arbasoen hiztegi zaharrean

bilatuz etorkizun diren argudioak:

bihur gaitezen hitzen gerlari,

gazteluetako murruak

hauts bihurtu direnean

ez da beste armarik

gogoaren gotorlekua

defenda dezakeenik.

 

Porrota, hitz hori,

isola dezagun birusa legez,

garaitu gintuztenen bakeak

lekurik har ez dezan

gure pentsamenduan.

 

Izan zena ezagutzea,

eta izan litekeena

irudikatzea aski baitu

edozein herrik

gerla berriak sortzeko.