hiri honetako farolek egunsentian.

Hain goian egonda

ezin dute begirada

langile presatuengandik aldendu

eta besapean daramaten otartekoan

preso dagoen bihotz fresku hori

nahiko lukete askatu goizero.

Lehen zigarreten ke mingotsak

parkeko kurloiak mutu arazten ditu,

sabaipeetako uso betizuak beldurtu.

Lotan dirauten haurtxo samurrek

ez dakite begiak behin eta berriro

irekitzera kondenaturik daudela,

egunen jario moreak

betirako izoztu arte haien betazalak.

Hiri honetan katedralik ez bilatu.

Ez galdetu museoa non dagoen,

inork ez baitu

zure galdera xelebre hori ulertuko.

«Ongi etorri.

Botiken lurraldean zaude».

Beraiek nagusitzen dira

gure geografia apalean.

Bertara biltzen gara hiritarrok

aterpean gure arima gordez,

bertan ogirik zuriena jan,

ardorik zuriena ere edan egiten dugu

eta era honetan indarberritu, zuzperturik,

aurre egiten diogu kementsu

etengabe erasotzen gaituen euri petralari.

Zainak bezalako trenek

zeharkatzen gaituzte goitik behera.

Olio eta koipe lodia

izerditzen ditugu motoreen antzo:

semen, hazi iluna

makadamaren larru ezin beltzagoan.

Makinetako kafe indargean

lo egiten dugu

eta lantegien amets ugarietan

kristalak urratzen ditu gure besoak.

Arratoien eskeleto nimiñoak

eztanda eta zarataz betetzen dira,

haien inguruan ugaritzen dira zizak.

Ibilgailuen abiadura hezeak

mila gauza itsuen urdindura

bizkortzen du denboraren lepoan.

Ez egon hemen udaberriaren zain.

Hemen beti dugu negua,

eta hiri erdiko kanposantua

gure baratzerik oparoena.

Hemen ere espaloiaren egia

ito egiten da gezurraren igeltsuaz.