Poesia kaiera
41eko ekaineko egunak
Atera zen ilargi berria Alexandrian
ilargi zaharra besoetan zuela
eta gu Eguzkiaren Aterantz gindoazen
bihotzaren iluntasunean —hiru lagun.
Nork nahi du bainatu orain Proteoren uretan?
Metamorfosia bilatzen dugu gaztetan
irrikaz beteta, ustekabean txikiagotu ziren itsasoetan
arrain handiak jolasten ziren antzera;
gorputzaren guztiahaltasunean sinesten genuen.
Eta orain ilargi berria atera da, zaharra
besarka; uharte ederra odoletan dago
zaurituta; uharte lasaia, uharte sendoa, lañoa.
Eta gorputzak adar hautsiak bezala
eta errotik ateratako sustraiak bezala.
Gure egarriak
zaldiko zaintzaile marmol bilakatuak
Eguzkiaren Ate ilunean
ez daki ezer eskatzen: babestu egiten da
hemen nonbait erbesteratuta
Alexandro Handiaren hilobitik gertu.
Kreta - Alexandria - Hegoafrika, 41eko maiatz-ekaina
Μερες του ιουνιου ’41
Βγήκε τό νέο φεγγάρι στήν Αλεξάνδρεια / κρατώντας τό παλιό στήν αγκαλιά του / κι έμεΐς πηγαίνοντας κατά τήν Πόρτα του Ήλιου / μές στο σκοτάδι τής καρδιας—τρεις φίλοι. // Ποιος θέλει τώρα νά λουστεί στά νερά τοΰ Πρωτέα; / Τή μεταμόρφωση τή γυρέψαμε στά νιάτα μας / μέ πόθους πού έπαιζαν σάν τά μεγάλα ψάρια / σέ πέλαγα πού φύραναν ξαφνικά- / πιστεύαμε στήν παντοδυναμία τού κορμιού. / Και τώρα βγήκε τό νέο φεγγάρι άγκαλιασμένο / μέ τό παλιό- μέ τ’ όμορφο νησί ματώνοντας / λαβωμένο- τό ήρεμο νησί, τό δυνατό νησί, τό άθώο. / Καί τά κορμιά σάν τσακισμένα κλαδιά / καί σάν ξεριζωμένες ρίζες. / Ή δίψα μας / ένιππος φύλακας μαρμαρωμένος / στή σκοτεινή πόρτα τοΰ Ήλιου / δέν ξέρει νά ζητήσει τίποτε: φυλάγεται / ξενιτεμένη έδώ τριγύρω / κοντά στον τάφο τοΰ Μεγάλου ’Αλεξάντρου.