Aurren bidearen bukaera

        Oraindik bere lehengo poesi moldeetan jarraitzen du. Edo ez beharbada. Itzulpenak egiteari badarraio. Santillanako Markesaren X. serranilla euskaratzen du [39]. Belare leherkari gorrak, c grafiarekin: Lepuzcoaco. Apiko albeolare ozenak eta dentoalbeolare ozenak, ç grafiarekin: arrabaçat, eta abar. Aurrerantzean gehiagotan ere egingo duenez, «Bilboko aste gureneko astelehenean» dataturik dator. Sinatzean hartzen duen forma berria ez du gehiagotan aldatuko: G. Aresti [40].

        XXXI izenburu erromatarraz titulaturik, beste soneto bat publikatzen du: «Ez dugu erdararik entzun gura: / hogen tipiak haundienak dira» hitzekin ematen dio amaiera [41].

        Fetxa hauetan erositako zenbait liburutan, testu hau irakurtzen dugu:

                        «Aresti S. Gabriel

                        dut

                        iabe

                        oso

                        ta bakar Euskalerria

                        Zubero

                        Naparroa

                        Lapurdi

                        Gipuzkoa

                        Bizkai

                        gu gara euskera».

        [39] EGAN (1958), 3-6.148.ean. Espasa-Calperen Clásicos Castellanos delako edizioan, Serranilla VIII da. Eta ohar hau egiten digute: «Texto de amador. Tal vez escribió esta poesía en 1440, cuando fué hasta la frontera de Navarra, para acompañar a Dª Blanca cuando vino a desposarse con el príncipe D. Enrique». Itzulpen hau ez zuen jatorra bilatu Juan San Martinek: «Otsalar. — Etzitzaizula G. Arestiren itzulpena gogoko izan? Barkatu, baña zurea ere baliteke bateon bati ez gogoko izatea. Gustoei buruz ezer ez bait-dago idatzita...

        Dana dala, eskatu diguzun bezala, emen dijoa zure itzulpena». Ikus EGAN (1959), I-IV. 70.ean («Adabakiak» deitu atalean).

        [40] Kasurako, García Lorcaren Doña Rosita la soltera o el lenguaje de las flores. Buenos Aires. 1952, liburuan ikusten zaiona.

        [41] EGAN (1951), 3-6.152an.