Nahikeria

Daukazuna baino gehiago ematen duzunean, dena baino gehiago ematen denean, horri deitzen diogu guk, nahikeria. Eszenan ez da ez gehiegi ez gutxiegi egin behar. Neurria hartu behar zaio jokoari, eta neurrian eman. Diziplinaz, daukagunarekin egin behar dugu lan. Eta daukagun hori gainera beti izango da ezberdina. Horregatik diziplinaren garrantzia.

      Aktoreok pentsatzen dugu gehiago emanda agian hobeto iritsiko garela publikoarengana. Eta ez da horrela! Agian gauza edo jestu txiki batek gehiago bete dezake ekintza. Gainera, ez da inoiz ehuneko ehuna eman behar. Beti gorde behar duzu erreserba bat. Dena emateak hausturara eraman zaitzake, eta nahiko patetikoa da leher eginda dagoen aktore bat ikustea.

      Beste batzuetan aktorearen egoa ateratzen da. Harrotasun puntu bat azalarazten da eta horrek ere nahikeria ekartzen du. Agian, egun horretan zu ikustera norbait berezia etorri delako, edota besterik gabe, animoz puztuta zaudelako. Eta normala da. Aktoreak baino lehen, pertsonak gara eta akatsak eginez ikasten dugu. Nahikerian erortzea arrunta da gure ofizioan, putzu-zulo horietan ez galtzea da aktorearen lana.