Ezin ditut gehiago lankide horiek jasan. Semaforo-brusetan zorroraturik, barregura txinatarra han hemenka, jauzi laburretazko ibilkera ixila, jaki-jolasean diharduten umeak bailiran.

Ezin ditut kontsultadira datozen munstroak berriro ikusi. Gizon zahar burusoil sifilitikoak. Etxekoandre zapuztuak. Erreformategi batetatik ihes eginiko haur zakarrak. Neskazahar erriprimituak. Akasdunak, idiotak, gaixoak, txiroak, zarpailtsuak: giza-aberearen mami bitxiduna oro.

Baina hauek guztiauek kontsultara heldu orduko aulki mekanikoan eseri eta beraien aho beltzak agerian uzten dituzte. Ahoak agerian, ea belagileak beraien barne zikinkeriak osatzen dituen. Ahoak agerian, ahotik darizkien pekorotzazko tripak aurpegira jaurtikitzen dizkidate. Ahoak agerian, pekatu ustelduak lurruntzerakoan garbituko bailiran. Apaiz-haginlariak konfesalekuan gorotz kiratsu guztiak parka ahalko bailizkien.

Ezin dut ahotik loratzen den barne kantzerra pairatu. Anfiteatro madarikatua, zeinetan makina bat ikuskari makabro antzeztu bait da, inozenteki desestaltzen didate. Anfiteatro horren harri birrinduak, birkonpondu behar, beste hainbeste hiltze, ezbehar, jarraitzeko asmotan.