Orain badakit zigarro bat erre nahiko duzula

hortxe, ohean eserita. Aurki gogoratuko duzu

ez daukazula hautsontzirik,

eta begirada ezberdin batekin

eskatu egingo didazu, zure ondoan uzteko mesedez.

Eskerrik asko.

Kafesnea ekartzen dizudanean

botatzen didazun begirada

eta lehen tragoa egin ondoren daukazuna

ezberdinak dira.

Lehenengoarekin maite nauzula diozu,

bigarrenarekin kafesnea ona dagoela,

zuri gustatzen zaizun bezalakoa.

Ezagutzen ditut

zure hogei aurpegiera ezberdin gutxienez.

Haserre zaudenekoa, lanetik nazkatuta zatozenekoa,

iraindu bazaituzte edo

ezuste txarren bat jaso baduzu ere,

nik ezagutu egiten dut zuregan, zuk ezer esan aurretik.

Zu ezagutzera zuzendu dut nire arreta urte askotan.

Zu nondik iritsi zaren jakin nahi nuen.

Zertara agertu zaren nire bizitzan,

onerako edo txarrerako.

Ez dut erantzunik kausitu,

baina isiltasuna gure alde erabiltzen ikasi dut.

Eta begiradak arimaren argibide bilakatu dira.

Oso erraza da: ondo gaudenean oso ondo gaude,

eta gaizki gaudenean ez gaude hain gaizki,

isilik gordetzen bagara begiraden ezkutaleku lasaian.

Larrua jotzen hasten garenean bakarrik

esaten duzu zerbait

hormari heltzen diozun bitartean,

gozamenak mundutik betirako

kanpora gintzakeen beldur bazina bezala.

© Pako Aristi