Babesa eta izena galdu ondotik
aurkitu nituen nire baitan arrosa horia
eta galtzeko prest nengoen mila fereka.
Perfume lurrinduak utzitako arrasto batez lagundurik,
arrangura hesitu nuen
askatasunak eskaintzen duen konkista odoltsuaz.
Alabaina, nire neurriko galdera aurkitzeko
esperantza gutxirekin jarraitzen dut.
Etsaien ugaltze-arriskua sumatzera kondenaturik nago.
Apika zu zara nire etsairik handiena,
tren geltokietan beti aurkitzen dudan aurpegi estrainioa.
Gogoeta egunetan behin eta berriz
dena ahazten saiatzen naiz horregatik.
Hilko zintuzket promesa zaharren pozoiaz,
malkoen bakarrizketa infinitoaz,
esperantzak dakarren amodio mingarriaz.
Hilko zintuzket, baina aingura daukat ene bihotzean.
© Castillo Suarez