Babesa eta izena galdu ondotik

aurkitu nituen nire baitan arrosa horia

eta galtzeko prest nengoen mila fereka.

Perfume lurrinduak utzitako arrasto batez lagundurik,

arrangura hesitu nuen

askatasunak eskaintzen duen konkista odoltsuaz.

Alabaina, nire neurriko galdera aurkitzeko

esperantza gutxirekin jarraitzen dut.

Etsaien ugaltze-arriskua sumatzera kondenaturik nago.

Apika zu zara nire etsairik handiena,

tren geltokietan beti aurkitzen dudan aurpegi estrainioa.

Gogoeta egunetan behin eta berriz

dena ahazten saiatzen naiz horregatik.

Hilko zintuzket promesa zaharren pozoiaz,

malkoen bakarrizketa infinitoaz,

esperantzak dakarren amodio mingarriaz.

Hilko zintuzket, baina aingura daukat ene bihotzean.

© Castillo Suarez