Kristalezko emakume izan nahirik

kale hustuak ibiltzen ditut gauero biluzik.

Ilargi eri bat bezain garden dut azala

eta beldurtu egiten dira txakurrak nire soadaz.

Uhuri egin orduko lotsarazten ditu

burmuinean daramadan galderaren usainak.

Eta loak hartzen ditu nire oin ausartak,

papiloien hauts hilurrenekoaz estaltzen.

Eta ez nabil inorantz

zorabioak hartzen bainau besoetan.

Eta amets zahar baten antzekoa naiz,

nigan besterik ez naiz bizi.

Gauak hautatu nau bere zitori,

baietz esanda esnetan mela egindako lepo-bularroi.

Kristalezko emakume izan nahi dut

maite nautenek ikus ez nazaten

eta odolaren ordaina eskain diezadan

nire emea zapaldu eta hautsi dezanak.

© Miren Agur Meabe