Ez dut sekula urratu nostalgiaren himena,

beste amodio hura gardenarazten duen

oroimen gozozko mintza.

Ez dut inoiz lardaskatu iragana,

bere baitan bizi litekeen

erresuma bakarraren bolumena.

Ez dut behin ere amildu musu agur-letanian bustirik

ahazmenaren aho ilunera.

Ez dut egundo bizi-altxorrean merkatu

haren negar uherraren urrea.

Ez dut egundaino bere oinazea

gorroto-zaldiaren apatx pean lehertzen laga.

Ez zait oraindik damurik arimaratu.

Ez zait, tamalez, lotsarik aurpegiratu

inork ere ezin baitu ahapez ere salatu

olerki honetako gezur-aitortza bakoitza.

© Miren Agur Meabe