Zubi zaharretatik ibilia naiz,

harri umelezko mailadietan zehar,

kanpandorre huntzorriak gogaituetan barru,

arrastiriak moreturiko arkupeetan aurrera;

arrainen herio-begiek ikusi naute,

soroetako txakurrek susmatu bidezidorrean,

baselizetako ur-ponteek islatu,

baita potin margulduen arraunek ere, abantean;

bide-ertzeko marrubiz leundu dut nire lehortea,

azaleko hauts penatua haizatu

atea jotako etxaguntzetan,

bekokiko izerdia balakatu

zenbaiten besartean goizaldera arte gozo jostatuz.

Edari usaintsuak eskaini dizkidate, mahai oparoak;

ekaitzaren mokoak burua makurrarazi dit askotan.

Eta inon ageri ez zelarik zure oinaren aztarna,

bat-batean ostatu hartu zuen nire erromes-arimak:

zure gorputza eraiki zitzaion etxerik zabalena.

Noraeza amaitu zen: eman nion zure izena.

© Miren Agur Meabe