LEHEN ERROMESA NINTZEN

                                «Et perdrás pel camí

                                que no té mai tornada»

                                                   S. Espriu

Erromesa nintzen,

iparrararen bila mundua kurritzen duen haietarik.

Jendearen gain elikatzen eta janzten nintzen,

nik ordainetan arkameleak kondatzen nizkien

supazter-txokoan.

Apopilo ere hartzen ninduten

ostatuz ez nengoenean.

Boztarioz bizi izan nintzen

negu beldurgarri bat heldu arte,

elurte hartan etxola tipi batetan sartu arte,

eta han, zu kausitu zintudan arte.

Handik hona ez ditut bide berriak desiratu

zure ezpain gerezidunak baizik.

Lehen erromesa nintzen,

munduz mundu dabilen haietarik.

© Juan Ramon Madariaga