Azkenik aurkitu dugu gure pausoak gidatuko dituen bidea;

eta guzti horiek, hedonistatzat jo gintuzten horiek, ahozabalik

gelditu dira bataila irabaziaren aurrean, eta amorruz.

Bide hori ezilkortasuna da, bere baitan soilik lor baitaiteke

Hiriaren memorian betiko irautea; eta horixe da noski

guztion azken antsia, naturaren funts gorena.

Non dira, ordea, gure obrak? Non dira karabana erratu honen

poemak, eta liburuak, eta aztarrenak? Egin al dugu guk akaso

katedralik? Kobazuloetan bizi izan al gara inoiz?

Zer, orduan, maitea? Gelditzen al da oraindik zure ezpainetan

gure musuen errautsik? Barkatu al digu hiriak egun hartan

egin genion sabotajea? Gure asmoak handiegiak ote dira, hortaz?

Bagoaz hemendik ere. Ijito erromesen atzetik goaz berriz ere, poliki,

gure izenak pergamurik beteko ez duen nonbaitera; historiarik

idazten ez den tokira, udazkena argazkilari soil den erreinura.

Zu aspaldi galdu zintugun, ziklopeak eta hariztiak, zakurrak

eta autobusak, denbora eta ezilkortasuna aspaldi galdu

genituen bezala. Oro, gure tristura urdina izan ezik, eta oinazea.

Oinaze horretatik sortzen baita hurrengo pausoa emateko indarra.

w1990