Gaueko orenik beltzena

Oihuka aritu gara

harpe izarreztatuan...

Debaldetan, ordea,

ezen soinu zorrotzak,

ahotik beharrirako

xendraren bihurguneetan

zelatan ari den bidelapurrak,

bertatik iragaiten

ziren ele gehienak

gupidarik gabe erail baititu.

Setiaturik ditugu beharriak,

setiaturik ezpain eta begiak,

desarratzear dauden kanoi gardenak

bertara destaturik...

Supituki jotzen du

gaueko orenik beltzena, adioak

eta musu mingotsak

trukatzeko garaia.

Eta kaleratzen gara,

kaleratzen gaituzte, hobe esanda,

godaletak husteko

astirik emateke.

Kale gorrian gaude bat-batean,

gau-amets eta iratzartze

supituaren arteko

muga mehea zeharkatu ondoren.

Urrunago eta hotzago oraingo izarrak.

Urrunago ere harpe honetako sabaia.

Gardenago airea.

Pixkana-pixkanaka

berpizten hasten dira ele hilak.

Kale-garbitzaileak

alferrikan ureztatu espaloian

hosto gabetuz doaz

lore zimelen antza

duten jende multzoak.

Eta bertze hostoak

hegan bakardaderantz

doazen biartean,

guk, gogor, irmo, tinko,

kirtenari eusten diogu,

azkenengo ostatura

—aurrekoa ere azkena—

eramango gaituen

haizearen aiduru...

w1988