Dei en amorear os libros á beira da cama.

Apaguei o flexo e prendín o meu corazón.

Hoxe cheguei nervioso á casa

porque no ambiente decoraron mal

a camuflaxe dos policías sociais

e porque tiven que recoller do chan

os carteis rompidos que pegamos á mañá.

Baixo a cama, procuro cos dedos o xornal fascista

que acaba de caer,

aínda

Gardo o exemplar no que publicaron a túa foto,

a pesar de as follas mareleceren e sei

que ti non es a da foto.

Preparei o ritual.

E bícote na fronte e

saco o pantalón do pixama e asegúrome

De que o papel hixiénico está na mesa de noite.

Non vés ti da luz que escoa pola persiana;

baixeina ata que a escuridade o trague todo,

despois imaxineite tal como estabas á mañá,

o novo peiteado debúxache un colo máis desexable,

desde a autovía que se afasta para o sur dos teus beizos,

baixo o polo gris,

non puiden adiviñar,

a cor do teu sostén.

Mais penso que o levas branco,

Ti nunca...ben, poucas veces.

E decateime de que hoxe non miraches para min

que enmudeceu o noso alfabeto secreto

e nas miñas mans só queda

a carta durmida que lembra un soño decadente.

Que os vaqueiros che sentaban ben,

que che marcaban o xeito das bragas

e o resto tamén

que tentabas ocultar e eu

puiden sentir a túa morneza tras as miñas orellas e

que, case sen o saberes, furabas as miñas costas,

rozándome cos peitos baixo a camisola branca.

Pero non, ata para me masturbas con acougo:

hoxe séntense de máis as bucinas.

  © Urtzi Urrutikoetxea