O INTRE

Así é como funcionamos:

rabuñamos os ocos entre as costelas do outro

ata esgazar os caneiros do mellor que pode dar.

Despois fuximos, secando nerviosamente

as pegadas que as pingueiras deixaron nas nosas mans.

Unha presa de vivencias

nas que parecemos achegarnos ao Intre.

Nin sequera a nosa pel se adhire xa aos ósos

non se apiada, nada quere saber

de nós.

Despois falaremos do intre, como se soubésemos algo.

Unha presa de vivencias

nas que parecemos achegarnos ao Intre.

Unha manchea de negativas, ditas con dozura.

Aquel teu tío que che aprendeu

que tamén nos aneis dos ollos podía lerse

a idade como nos troncos cortados.

Tal vez non foi na cama cunha muller

nin cando se cumpriu aquel presentimento e te sentiches tan orgulloso

o día en que máis te achegaches ao Intre.

Lémbralo agora: teu tío afiando a machada

teu tío cortando a cabeza da xuvenca recén sacrificada.

Abriches os teus para contar axiña os aneis

nos ollos da xuvenca morta

e, aínda que daquela non podías sabelo,

aquel ía ser o día en que máis te achegases na túa vida

ao Intre.

Tiñas cinco anos

ía frío fóra

e a xuvenca era máis nova ca ti.

Durante semanas preguntácheslle a túa nai

se se mantén durante moito tempo na retina dos mortos

o último que chegaron a ver.

Despezaron a xuvenca e levárona á cidade.

E coa xuvenca, o intre.

  © Harkaitz Cano