German Urizar de Paz

Carta a una sirena

A veces es necesario volver a partir de cero, aunque el corazón soporte siempre el lastre de su amor.

        Posiblemente todos llevemos oculto un paraíso de sentimientos, de pasiones que duelen... Por eso, y por algo más que no te cuento, algunas noches me pierdo entre las estrellas buscando el camino hacia la luna... y me hace gracia, porque de pequeño recuerdo que acudía a ella en busca de desahogos y respuestas; alzaba la vista y en silencio le contaba soledades, amores y sueños..., siempre ha sido ella mi eterna confidente. Después aprendí a navegar incluso en noches sin luna; ahora, hace un rato que amarré las velas, he atado al palo mayor de este velero imaginario una señal, por si en la madrugada algún navegante está tan necesitado de encontrarla a ella, a la luna, como yo..., algún navegante, algún navío, alguna sirena o algún naúfrago...

        Hace frío y llueve y, como decía el poeta, «se fatiga mi vida inútilmente, amo lo que no tengo...»

        Y en esta recepción de radio de galena te espero, no sé si por la fuerza de la costumbre, pero te pienso...

        Nunca es fácil,no es fácil pedirte que creas en estas músicas, en estas palabras no dichas, en el mejor de mis versos, no es nada fácil porque todo esto son meros jirones del alma, meros jirones...

        Pronto amanecerá en el corazón de este viejo barco, otra noche más para tachar al calendario, otra noche más para que la vida se anuncie, ahora...

        Está preciosa aquí abajote, corre un poco de aire; aunque yo bajo el flexo me estoy achicharrando y sudo como un cerdito, y el cachito de cielo que se ve por la ventana está todo negro pero salpicado por cientos de estrellas, así que creo que mañana el sol y «la caló» seguirán haciéndonos sufrir.

        Pues nada, Amaia, que por hoy te dejo ya, no te me quejarás de todo lo que te he contado en esta carta; de política ya hablamos otro día. Cuídame a los de casa, repárteles unos muxus; van unos mimitos para Ahuts... y para ti un abrazo rebelde y los muxus más goxos; recuerda que el mundo y yo te queremos de verdad, pero yo, como siempre, un poquito más que el mundo. Maite zaitut.

        Ondo ibili, animo eta beti aurrera.

Mikologia

Argitxintan ziza-biltzailea etxetik irteten da makila eta saskia hartuta. Errepidetik abiatzen da eta, handik laster, bide bat harturik, pinudi batera heltzen da. Lantzean behin geratu egiten da. Aztertzen du makilarekin pinu orriko orbel lehorra eta niskaloak aurkitzen ditu. Badoa aitzina eta harantzago aurkitzen ditu ziza-horiak, kuletoak eta txanpinoiak. Saskia beterik badoa berriro etorri bidetik. Kolpez hara non ikusten duen amanita muskaria baten txapel biribil eta tita zuriduna. Beste inork har ez dezan, ostikada bat ematen dio. Perretxikoa airean birrintzean sortzen duen hautsezko hodeiaren erdian, plof!! Hara non agertzen den, kapela ferdezko, bizar zuriko eta txilinezko bota punta zorrotzeko iratxo bat...

        — Egun on laguna! Ni naiz zorte-oneko iratxoa; suntsitutako amanita zenbaitetatik jaiotzen naizena. Hala zorionekoa zu! Ehun mila amanitetatik batek baizik ez du edukitzen zorte-oneko iratxo bat. Eska ezazu zerbait eta neronek emango dizut.

        Ziza-bilatzailea begira geratzen zaio durduzatua:

        — Hori ipuinetan baino ez da gertatzen.

        — Ez, —dio iratxoak— bizitzan ere gertatzen da. Hots, eskatu zerbait...

        — Ezin dut sinestu.

        — Sinestuko duzu. Eskatu zerbait eta ikusiko duzu nola lortuko dizudan, edozer izanda ere, zuri ikaragarria edo ezinezkoa iruditu arren.

        — Nola eskatuko dizut ezer, eskatutako guztia emateko gai den iratxorik existitzen ez bada?

        — Zeure begien aurrean gizontxo bizar zuri, kapela ferde eta bota txilindunezko bat eduki eta ez duzu sinestuko? Hots, eska ezazu plazer duzuna...

        Ziza-biltzaileak inoiz ez du pentsatu bere burua holako egoera batean aurkitu beharko zuenik. Zer eskatu? aberastasunak, emakumeak, osasuna, zoriona...

        — Eskatu gauza ukigarriak, abstrakziorik ez. Aberastasunak nahi badituzu, eskatu hainbeste urre, edo jauregi bat; emakumeak nahi badituzu, esan zeintzuk xuxen. Gero, eskatzen duzun horrek zoriontsu egiten zaituen ala ez, hori zure arazoa izango da.

        Ziza-biltzailea dudan dago, etxe bat? Yate bat? Hegazkin konpainia bat? Kelly McGillis? Deborah Caprioglio? Erresuma bateko koroa?... iratxoa berantesten hasi da.

        — Ezin naiz egon eternitate guztian zure zain. Arestian ez dizut ezer esan, ez bainuen uste hainbeste denbora beharko zenuenik, baina bost minutu dituzu erabakitzeko, hiru igaro dira...

        Ziza-biltzailea artega jartzen da, erabaki behar du azkar zer nahi duen, bi minutu baino ez zaizkio geratzen... nahi dut, nahi dut...

        — Zer nahi duzu? Esan!

        — Hola tarrapatan erabakitzea astakeria da. Bizitza guztian beharbada behin baizik agertzen ez den honelako egokiera batean astia behar da erabakitzeko; gogora etortzen zaizun lehendabiziko gauza eskatzea ez da gisa.

        — Minutu eta erdi geratzen zaizu...

        Beharbada, gauzak barik, dirua eskatzea izango litzateke onena: kopuru jakin bat, mila-bilioi pezeta esaterako. Horrekin nahi guztia eduki lezake. Eta zergatik ez ehun mila edo trilioi bat? Azkenean kopuru bat aukeratu ezinik dago, zeren, funtsean, horrelako egoera batean, dirua eskatzea arruntkeria iruditzen baitzaio, gauza sotileza, injenio gutxikoa...

        — Minutu bat —haserre iratxoak.

        Denboraren ziztuak ez dio uzten gauzak hotz pentsatzen. Ez da zuzena. Eta boterea eska baleza?

        — Hogeita hamar segundu...

        Zenbat eta denbora gutxiago geratu, hainbat zailago zaio erabakitzea.

        — Hamabost segundu...

        Uko egiten dio diruari. Horrelako aparteko desio batek sofistikatuagoa behar luke.

        — Bi segundu. Esan!!

        — Zu bezalako beste iratxo bat nahi dut!

        Bukatu da epea. Iratxoa suntsitzen da eta puntuan, plof!! Haren leku berean horra beste bat, doi-doia aurrekoa bezalakoa. Une batean ziza-biltzailea dudan dago iratxo bera ez ote den, baina ez du izan behar, zeren honek ere aurrekoaren erretolika berbera aletzen baitu, eta biak bat balira ez zuen neke hori hartuko.

        — Egun on laguna! Ni naiz zorte-oneko iratxoa, suntsitutako amanita zenbaitetik jaiotzen naizena. Hala zorionekoa zu!! Ehun mila amanitetatik batek baizik ez du edukitzen zorte-oneko iratxo bat. Eska ezazu zerbait eta neronek emango dizut...

        Zer eskatu erabakitzeko eman zaizkion bost minutu berriak hasi dira korritzen. Ziza-biltzaileak badaki denbora hori aski ez balu, beti izango lukeela aukera hura bezalako beste iratxo bat eskatzeko, baina larritasun eta urduritasuna ez zaizkio arintzen hargatik. Azken finean, amets egiteko denbora hori beti da ederrena.

Quim Monzo

German Urizar de Paz 1971 Bilbo   1991 urtean espetxeratu zuten. Almeriako espetxean dago.   C. P. El Acebuche. Apdo. 221 Ctra. Cuevas de las Ubedas, km 2,5 04.130 El Alquian Almeria