DISTANTZIA

 

 

nire bizitzatik erretiratu naiz

hiri batetik bezala

lurrikara ez behar bezain bortitz baten ondoren

Letitia Ilea

 

 

Distantzia da nire lekua.

 

Nagoen tokian airezko zutabeen gainean

pausa ditzaket nire barrukiak

eta ttu egin sasijainkoei.

Haien ahotsek harramazka egiten didate atzetik

loreak landatzera jartzen naizenean

edo aurpegia haize alde duen ubarroiari so egitean.

 

Hemen askatasunaren baliokide dira

hesteetako mina,

zapatu iluntzea leihotik begira,

hezurren krakada konpainia-piztiarik gabe,

Lachesis Mutus zaporeko arnasa geldoa,

asfaltoan zapaldutako tximeleta zuri-beltza.

 

Euriak ezabatu egin du nire argazkia bazterretan

(horrek esan nahi du lagunek ez nautela aipatzen

eta azkenerako denok sinistu dugula

inoiz ez naizela izan).

 

Hor kanpoan,

esferen valsak Vienako tiobibo-soinua dauka,

baina norentzat da melodia hori?

Infernua bakarka sekula zeharkatu ez edota

itzulbidea abiatu orduko prestatzen dutenentzat.

 

Nik neure buruarekin egiten ditut biltzarrak

hitzek pagamendua eskatzen duten gela hutsetan:

wanted, wanted, wanted.

Bihotzean zepoa eta garunetan izarrak,

ausikika ari naiz hausten hariak nahiz kateak,

oroit dudan zorionaz zer egin ebatzi bitartean.

 

Distantzia da nire lekua orain.