MATERIAREN EGOERAK

 

 

Ikasi genuen materiaren egoerak hiru direla:

solidoa, likidoa eta gaseosoa.

 

Harriak, ibaiak eta hodeiak

gidatu egin gintuzten

estimuen hierarkia zehazterakoan:

zenbat eta solidoagoa, hainbat eta errealagoa;

likidoa, aldi baterakoa;

gaseosoa, erabat galkorra.

Sailkapen hori praktikoa izan zen

gure bizitzak artelan bihurtzeko enpeinuan:

itomena eragiten zigun

bizitza arruntasunera kondenatzeak.

 

Baina solidoa den oro aienatu egiten da,

Marxek eta Engelsek idatzi zutenez.

Eta gure garun gazteak duda egiten zuen

kontu materialez nahiz immaterialez ziharduten.

Milurtekoa desegitear,

mito berriak zetozen horma jausien artetik.

Hipotesi hori funtsezkoa izan genuen

denbora erabiltzeko afanean:

sumina pizten zigun

gure denbora antzua izateak.

 

Ondoren garai likidoa iritsi zen,

be water, my friend.

Amodio likidoak eta jokamolde likidoak

erne ziguten erreparoren bat,

baina uraren estratak abentura paregabea izan ziren

maite nuen gizona anfibioa zelako.

Premisa hori baliotsua izan nuen

gorputza aupatzeko estiloan:

izua ematen zidan

nire gorputza mututzeak.

 

Azkenik, gasaren aroan,

partikula gero eta sakabanatuagoak garela

mundua den atomo ero harroputzean,

eskukadaka kudeatzen dugu gure gutxitasuna,

zoriona konfeti inpresionista balitz bezala.

Kontzeptu ezegonkorrak gara, zertasun eziraunkorrak.

Teknika hori nahitaezkoa zaigu

nork geure historia kontatzeko moduan:

etsipena sortzen digu

geure historia kapitulu batera mugatu beharrak.