NIRE PHOENIX CANARIENSIS

Palmondoa eta biok adin berekoak gara. Hazten ikusi dut, eta orain berak ikusten nau ni zahartzen. Geratzeko etorri zen, bizitzak, batzuetan, aurretiaz kalkula ezin daitezkeen probak ezartzen baititu: palmondo bat betiko da, diamanteak lez.

      Gauean bere buruarekin mintzatzen da, hiritzar bateko zubi metalikoan bakarrik legokeen emakume bat bezala. Edo txilioka esaten du nire izena. Entzungor egiten diot nik: badakit gaixorik dagoela.

      Ez dauka beldarren arrastorik hosto erorietan. Ez zaio koroa abaildu. Hala ere, beldur naiz hari begiratzeko: nire laguna isolaturik dago. Biok ala biok egiten dugu intziri neguko haizearekin.

      Eguzkiak ira txikiak ernearazi dizkio betileetan; huntza sigi-saga dabilkio izter bakarrean gora; lore-mulko laranjak ditu berba-parrasta. Esan, arren, zein den zure azken guraria, fenix hegaztia ez zaren fenixa.

      Palma iharrekin aterpea egin genuen kuadrillarentzat. Lagunetako batek aipu hau ekarri zigun abuztuko arratsalde batean: “Esan zuen Epikurok: ‘Lorategia eta lagunak. Ez dago beste erremediorik’. Uste dut arrazoi zuela”. Hala dio Sandor Maraik La mujer justa liburuan.

      Gonbidatuek barre egin zuten pozez kopekin topa egitean, sumatu ere egin gabe palmondoak bere buruaz beste egitea erabaki dezanean, airean altxatuko gaituela sustraiekin.

      Luze hitz egin behar dut nire palmondoarekin. Edonork ez dauka-eta palmondorik. Edonork ez dauka, ez, aurpegi biko paturik, bata lekukotza dena, eta bestea, mehatxu.