ZALDIAK

Denek erretzen zuten orduan

eta beti aritzen ziren politikaz:

gauzak ez ziren oraindik erabat zahar.

Gu zaldiak harrapatzen saiatzen ginen

haurtzaroak zabalagotutako zelaietan

eta orduko guztia oroitzen dut orain

elkarrekin hala moduz ahul lotuta.

Beste zerbait espero zuten.

Zer ote zen zehazten badakiten

jadanik ez nago ziur: dagoeneko

hilda ez daudenak nekatuta daude.

Leihoetatik begiratzen dituzte

orain jada begiratu gabe

aurrean dituzten leihoak.

Euren konfiantza dut gogoan,

belardi urrunetan seinalatzen

egur erori eta txapa puskekin

altxatutako korta hauskorrak.

Oharkabean hartu genien zorra.

Jarraitzen du haien itxaronaldiak

gure egiteko ezdeusenen sakonean,

baina tarteka soilik sentitzen dut

argi identifikatzeko bezain bizi.