Haurtzaroa dut gaur begien aurrean, baina ez neurea.

Nire etxe aurreko auzora etorri diren

ezkonberrien umeena baizik.

Jolasean dakuskit parkean, eta haien gurasoak,

zenbait gaztetatik ezagunak ditudanak,

orain zahartuak.

Diote umeak etortzen direnean

bizitza haien bidez ikusten hasten zarela,

oso ikuspuntu ezberdinetan kokatzen zaituela honek,

bizitzako gauzarik aberatsenetako bat dela,

geure apetak asetzeko egoismotik

goratu egiten gaituena.

Umeak umetu egiten zaituela,

baina aldi berean heldutasuna gordez.

Baina zergatik daukat nik

gurasoak berehala zahartzen diren irudipena?

Agian umeekin haien autoritarismoa

berpiztu egin delako.

Mende askotako gurasoen nekea

gainera erori zaiela dirudi,

eta nekeak ez du jakinmina ezagutzen.

Lehen irekia zegoena umearen baitara ixten da.

Haien kezkak egunen beharretara jaisten dira.

Urrun begiratzen dutenean

umearen arrakasta irudikatzeko da.

Bere ondasunak lege zorrotzez babesten dituen gizartea

hurbilago sentitzen dute orain, ulergarriago,

ulergarriago errieta, zigor eta espetxeen beharra.

Azken batean haurrak jartzen ditu gurasoak bere lekuan,

gizartearen iraupen-katearen baitan

denen norabidean tiraka.