Galiziara egin ditudan bidaia guztietatik

oroimen bat agertzen zait bereziki besteen gainetik.

Askotan errepikatzen delako hartzen du

oroimen batek gorputza

bizi izan ditugun gertaera guztien

zerrenda amaigabearen erdian.

Errepikapena da oroimenaren ezaugarri nagusia,

eta errepikapen batetik bestera hobetu egiten da,

edertu.

Hortik dator beti darabilgun gezurra:

oroimenik onenak oroitzen ditugu. Ez.

Errepikatuz asko edertu ditugun gertaera arruntak

dira oroimenak.

Nire Galiziako oroimena bezala:

Ohean nago, gela ilun batean. Goiza da.

Bat-batean, gaita hotsa entzuten dut urrunean.

Poliki-poliki,

soinua sendotzen doa, indartzen, hurbiltzen.

Herriko jaiak dira, eta gaiteiroak

jendea esnatzera datoz.

Autobusak herri sarreran utzi ditu,

plazan jaisteko lotsa balute bezala.

Oinez datoz orain, ilara luzeetan kaminoa hartuta.

Ongi afinatutako zarata basatiarekin

bereganatu dute herria.

Nik hori dena ikus dezaket ohetik mugitu gabe,

eta gehiago.

Urrundik heldu, zure leihopetik pasa,

eta berriro urrundu dira.

Loreen nagikeria guztia distilatuko zukeen

alanbike baten tanta-jarioa bezala

iristen zen musika hura,

eta udaberri larrutuan bazter guztiak betetzen zituen,

gero berriro desagertzeko.

Poesiak egiten duen bezala.

Zure leiho azpitik igarotzen da

eta zure begirada aurkitzen ez badu

betirako galtzen da.