Gure gizartea deseoak sortzeko lantegi erraldoia da.

Grina artifizialak sortzen dizkigu,

gero grina horiek asetzeko beharra sortzen digu,

eta azkenik gure dirua xahutzen dugu horretan.

Irabaziekin deseoen lantegia hazi egiten da,

dibertsifikatu bere ekoizpenak,

gure grinak are xelebreagoak izan daitezen.

Oporrak Santanderren igarotzen zituenak ez du aski.

Yatean joan nahiko du Bretainiara,

eta hurrena zaldiz Danimarka zeharkatu.

Gure eguneroko bizitzarekin zerikusirik ez daukaten

grinak ase ezinda gabiltza,

eta publizitatearen helburua gu ez erotzea da,

esperientzia bereziak, exotikoak

aberasgarri direla esanez,

aseguru-etxe eta kredituen mende

bizi garen koldarroi

abenturazale handienen pare gaudela sinetsaraziz.

Erosteko gure ahalmenetik bizi den

lantegi erraldoia da gizartea,

eta publizitatea erabiltzen du erosten ez badugu

gu gaizki sentiarazteko, guk, liluraturik,

erosteko aukera amaigabeari

askatasuna deitzen diogun bitartean.