Bizitza jendez inguratuta igarotzen saiatzen gara.

Sendiarte batetik gatoz

eta beste bat osatzera goaz berehala.

Leku jendetsuetan ibiltzea gogoko dugu, jaietan,

larunbat arratsaldeetan, oporretan,

zinematan, hondartzetan.

Bakardadeari beldur diogu, eta beldur horren ondorioz

bakardadea gaitz bat bezala sailkatu dute psikologoek,

patologia bat omen da mendetan

bizitzaren alderdi naturala eta beharrezkoa izan dena.

Itsusia omen da haurrak bakarrik uztea.

Desleiala omen da lagunak bakarrik uztea.

Ondo pasatzeko jendea egotea ezinbesteko baldintza da,

bakardadea aspermenaren aurpegi nagusia ei da eta,

dohain guztiak galdu dituen garai bateko jakintsuen

erne-leku eder eta goraipatua.

Ezintasun sakonekin lotzen gaituen arinkeria ziztrina da

benetan bakardadeari izua edukitzea,

oso erraz baretzen den munstroa delako.

Lagun on bat aski da oso ondo pasatzeko.

Zeure burua interesgarria den norbait dela

sentitzen duzun unean

bakardadea oso gozagarria bihurtzen da.

Bizitzako lorpenik garrantzitsuena hori da:

zeure burua zeure aurrean interesgarri agertzea.

Horrek bakarrik dakar

bakardadearekiko beldurraren amaiera.