Aurkitzen zaitudan bakoitzean

(Broma II)

Aurkitzen zaitudan bakoitzean, andre laztana,

zure aurpegiera desfiguraturik dago,

oroitzapenez, malkoz,

edo eta gaizki lo egiteagatik sinpleki.

Ohantze eder bat erakutsi nahi dizut,

zure aurpegiera harro horretako zauriak

sendatzeko leku aproposa,

hainbeste agitazio eta susmo,

neke eta gogaitasun baretzeko toki gozoa.

Baina ene gonbidapen zintzo eta garbia

arbuiatzen duzu beti, moñoña;

denbora iragatearen kontua dela pentsatuz

kontsolatzen naiz sarritan;

baina ez zait atsegin azalpen hori benetan.

Gaur ez du euria egin, eguzki zaurikorra ere

ezin izan da irten eta

hodei batek ere ez dizu negarrarazi, laztana,

horregatik erabaki dut zure etxera joatea

zure loaldia zaintzeko asmotan.

Zure logelan ezkutuki sartu

gau dardarati honetan

eta ohartu ahal izan naiz, oi oinaze,

gizonezko batekin zeundela,

gaizki lo egiten ari zinela, egiatan,

agitaturik, ezinegonez.

Zurekin zegoen gizon biluziak

lasai lo egiten zuen, ordea.

Lehendabiziko unetan erahiltzeko gogoak

sartu zitzaizkidan, baina ez neukan zerez.

Pazientki itxadon nuen ohantze ondoan,

txakur leialaren antzera,

gaua pasatuz gero gizonezko aurpegiera

ikusi ahal izateko moduan.

Goizaldeko argiaren lenenbiziko errainuak

leihotik sartu zirenean,

urduri aurpegiari hurbildu nintzaion

baina ezin nituen igarri

gizon lasai haren markak;

egunsenti bukaezinari itxaroten jarraitu nuen

oso garbi, hondarrean, nor zen ikusi ahal izateko:

zure senarra benetan.

Horrore! Ia harrapaladan

logelatik atera nintzen

zaratarik gabe, noski.