Poesia kaiera
Poesia kaiera
Alfonsina Storni
itzulpena: Uxue Alberdi
2017, poesia
64 orrialde
978-84-92468-96-6
Alfonsina Storni
1892-1938
 
 

 

Zentzutasunera itzulera

 

Zuk eguzkia apurtu zenidan: konstelazioen

erroteria horzdunetatik zintzilik zegoen,

zatikaturik, zuhaitza ukitu nahian,

argizko etxea lurra erretzera jolasten.

 

Koralez ildaskaturiko itsasoa altxatu

eta heliotropo-otzara batean,

hemen, nire zaiaren gainean utzi zenuen,

nire bularraren sehaska-kulunka gozoan.

 

Zure amodioak ebakita itzuli nintzen,

eta itzalaren ertzean eserita, neure kabuz

ari naiz, zentzu handiz, eguzki zatiak biltzen.

 

Ari da bere lekuan finkatzen; ari dira

olatuak nire zaiatik erortzen eta itsasoa

bere artalde amorratua zuhurtziaz egokitzen.

 

Regreso a la cordura

Tú me habías roto el sol: de los dentados / engranajes de las constelaciones / colgaba en trozos a tocar el árbol, / casa de luz jugando a arder la tierra. // Alzaste el mar estriado de corales / y en una canastilla de heliotropos / aquí en mi falda lo dejaste al dulce / balanceo acunante de mi pecho // Al regresar, ya de tu amor cortada, / me senté al borde de la Sombra y sola / lo estoy juntando al sol con gran cordura. // Ya se fija en su sitio; ya se caen / las olas de mi falda y avisado / reajusta el mar sañudo su rebaño.