Euriak ere baditu begiak, arrain erailduak,

makar eta sasi-hortzak ere baditu,

zizare-goroldioz estalitako

bere larruaren gainean.

Iratzarri eta berehalaxe loak hartzen gaitu

berriro, maite,

euriak lurra

bere ile horiz

urratzen duen bitartean.

Hotzak dakar bere ke amai-ezina

hondar zaharkituzko leze heze honetara,

hemen gautza,

sabeleraino

zilar ugertuzko zirla-oskol zurrunez

abaildurik,

eta aldiz itsasoa ere badator

bere guardasolik gabe,

nik ez jakin zertara,

baina denborak ateak oro

hertsirik ditu.

Hemen barruan

—ez dago kanporik, ez dago barrurik, euria bakarrik—

denak du goroldio eta

arrain urtuen hatsa,

ez dago beste argirik

bere ahots lakartua

borborrean jaulkitzen

duen kea baizik, eta

bizitza ahotik zintzilik

dugu, harik-eta

odol-eztulka

txoriak jaurtiki ditzagun arte,

harik-eta euriak

bere begiak

karroinak eraildutako arrainak bailiran

leher ditzan arte, baina

ibiliaren ibiliz, eztularen eztulez,

agian laster aurkituko dugu

norbait

          sakelak bete belar.

w1986