Badut zezen taldea nere larratzean,

kozkortsu, orruzale, odola begian:

ara-onaka dabiltz esi barrenean,

busaloka, goseti, egon ezinean.

Agokorik ezean, urratuz lur latza,

oldartzen dira leian, astinduz isatsa:

auts-odeiz lainotu da goian eguratsa,

tai gabe murrusaka zezen beltzen otsa.

Nere esku zaintsuetan akuiloa dardar,

ziztatzen ditut gogor, barruan su ta gar:

zezenok buruenik, makur buru t’adar,

erabat nagusi naiz, izukaitz irripar.

Elkar ezin ikusiz, su-amorruz bete,

oiek gorroto naute ta ez ditut maite:

ezin al nitzazk’ eran bizi naizen arte,

nere soin-aragiak iaki baitituzte.