—1891 Iurreta—

Pedro Mari

Biktoriano Iraola

                1

Ikusten zaitut eta kasikan

Ezin sinistu det nik, ai!

Aitorren seme biursariyak

Eztubela kantatu nai,

Zerubak zuri euskal izkuntzan

Emanik ainbeste doai,

Ama euskara zu entzuteko

Gaisoa or daukazu zai,

Poztu deriyen, esan zaiozu

"Bai, kantatuko dizut, bai!"

                2

Esan zaiozu bete beterik

Petxu leiala su-garrez,

Kanta zaiozu iruki gabe

Ama maitea negarrez.

Arranoaren egaa moduan

Hoiturikan indarrez.

Estali zazu berdin gabeko

Itz gozo garbi ederrez.

Nola zeruba estalitzen dan

Gau garbiyetan izarrez.

                3

Txoriyak bere umearentzat

Eztu ainbeste naitasuna,

Nola zuk Pedro mantxa gabeko

Lur santuari diyozun,

Saroi-tarteko txori-egazti

Danak nai zaituzte entzun.

Euskera zarren edertasunak

Nola goititzen dituzun...

Zuk eztakizu izkuntz arrekin

Zenbat poztutzen gaituzun!

                4

Kantatu zazu saroi berdea,

Kantatu mendi goietan,

Baso beltzean, errekatxoan,

Zelai ta bordatxoetan,

Kantatu zazu ibai ertzean,

Arbol tantaien gainetan.

Usai gozozko baratza loraz

Ederki apainduetan.

Baitare ibar alaitsu eta

Atari garbi aietan.

                5

Zure itz eder eztitsu aiek

Esanaz alako bigun,

Biyotzeraino ailegatutzen

Dira eztiro ta legun;

Eztakit zuri zer Jaungoikozko

Graziyak sartu zaizkizun,

Bethi oparo argiratzeko

Orrenbeste edertasun,

Neurri gabeko doaiak Pedro

Uste det ote dituzun.

                6

Ondar txe txea milizkatuaz

Goititzen dira ur meak,

Goititzen dira nagirik gabe

Pizti ta beren umeak,

Modu berean astindu eta

Kanporaturik nekeak,

Ala gainduko dituzu gure

Izkera eta legeak,

Esanaz zer dan Euskal lurra ta,

Zer diran bere semeak.