—1891 Iurreta—

Maitetxoaren eriotza eta aita baten negarra

Frantzisko Lopez Alen

              1

Uda berrian, ifar aizea

Osto tartean dabilenean

Dardaratuz guztiz polliki

Adar daudenak arbol gainean,

Eguzkiaren atera aldia

Azaldurikan mendi atzean

Dizdizaturik errainu urreak

Errekak berak daukan urean,

              2

Eta zelaian gainera berriz

Loretxo sortak usaindun finak

Orri tartean intza gorderik,

Jaunak zuretzat bezela eginak,

Nere maitetxo, ez alda egiya

Gure gandikan penak, saminak

Joaten dirala au ikusirik

Etorririkan, ai atseginak?

              3

Non dezu? non? esan nazazu

Ezpain zureak zeukan irria

Dana gozoro biurtzen zuben

Naitasun ezti txit naigarria?

Bainan, ez nazu entzuten inoiz?

Zabal ditzatzu, maite, begiak,

Atzo zeudenak guztiz erneak

Gabeko izar bezin argiak.

              4

Begira, maite, ara aitatxo

Negarrez nola dagon ondoan

Ez dezulako ezagututzen

Berak zer senti duben kolkoan,

Oi! ... ara, ara, sentitzen dezu

Txituen pi... pi... emen auzoan?

Eta txoriak nola kantari

Dabiltzan egan zure soroan?

              5

Onela ari zan aita bat, oya zenguen parean,

Onela ari zan menderatuba antsi berean,

Bere alaba mintsu zegona alai nairikan,

Aitak maitatzen duten bezela biotzetikan.

Bainan il zaio bere alaba uste gabian,

Ez du sinisten bere alaba ila dagola,

Ez du sinisten aurra mundutik joan zaiola.

Aitak laztantzen du besoetan ikusirikan

Ez dubelako entzuten berak dion itzikan,

Ta igarririk aita maiteak gorputzen otza

Urratu nai du antsi malkotan bere biotza.

Gertaturikan aingeru bat geiago zeruan

Eta maitetxo ila bere aitaren besuan!