—1889 Doneztebe—

Amerikatik

Klaudio Otaegi

                1

Nere etxe txuri maite maitea

Zuaitz tartean zaudena,

Ingurumari guziko lurrak

Mendean daukazkitzuna,

Biotz txokoan daukazkit beti,

Nere sortetxe kutuna!

                2

Gogoan ditut zure sukalde.

Larats, gela ta ganbarak,

Tegi, abere, zakur txitoak,

Eta lanerako tresnak,

Pilotan nere aurtasunean

Aritzen nintzan paretak.

                3

Etzait aztutzen ezkon-berrien

Leioko gurutz xuria,

Sukal ondoan arkitutzen dan

Gelako nere kabia,

An utzi nuan errosario

Lurdestikan ekarria.

                4

Gogoan dauzkit auzoetako

Aitonak nola ziraden

Ipui kontari atal-aurreko

Aritz azpian bildutzen;

Nola oi ziran neska mutilak

Soinua jo ta dantzatzen.

                5

Etzait antziko etxaburuko

Zumardi eta larrainak,

Non igandero zuten bilera

Etxekoandre zuzenak,

Pozez begira nola jostatzen

Ziran biotzeko aurrak.

                6

Eta gero an soro ertzeko

Udare, sagar, maastiak,

Pikuak eta kereiz anpoilak

Txingarra bezin gorriak,

Usai oneko bedarrak eta

Pinpilinpausa txuriak.

                7

Zenbat zorigaitz nere etxe txuri

Polita utzi ezkero!

Nork lezakean egin egaaka,

Itsas zabala igaro,

Eta antzinako kabi txuloan

Egin lo berri berriro!

                8

Fedea epel, Esperantzik ez,

Iskinka Karidadea,

Bene benetan diot esaten,

Nere amatxo maitea,

Orko taloa emengo ogia

Baina dala askoz obea.

Eskarmenturik ez duten aek

Sinistu nai ez ordea...!