—1887 Azkaine—

Beharra eta ahala

Grazien Adema

Airea: Atharratze jauregian

                  1

Aitak manatu zion seme bati behin,

Larrerat egurketa goizetik gan zedin:

"Hik ekhartzeko daiat zama bat han egin,

Osorik garraia zak, ez zakala arin".

                  2

Muthikoa larretik deus gabe heldu da

"Aita, nik ez dezaket altxa zama hura.

Ontsa behatu diot, ez zazula duda.

Bakharrik ez naiteke lotzerat mentura.

                  3

Aitak: "Zer! ez hakien hik, behar bezala,

Beharra deitua den gizon bat han zela?

Hail, hots! oihu egiok lagun dakikala.

Beharra, o beharra, haugi berehala".

                  4

Muthikoa larrera itzultzen da berriz.

Egurrari so dago, hunkitzen du erhiz.

Gero oihuz hasten da bortz edo sei aldiz:

"Beharra, haugi, othoi... Beharra, hots! nun hiz?"

                  5

Nehor ez zaioela heltzen laguntzera,

Kexuz eta hasarrez hor lotzen da bera.

Bi haitaz altxatzen du zama bizkarrera;

Mila debruka gero derama etxera.

                  6

"Aita ez zen nehor han; egin diot oihu".

—"Nork lagundu hau bada kargatzen hoin zalhu?"

—"Beharrak nau bortxatu, orai ez dut dolu.

Oxala, bertze hura, debruak joan balu!"

                  7

Aitak erraten dio: "Bethi hola egik,

Ontsa bermatzen denak indar handia dik,

Nik errana hoi zuen, ez zuan bertzerik.

Jainkoak laguntzeko ez duk deus hoberik".