—1859 Urruña—

Lagun baten berexkuntza

Martin Guilbeau

Airea: Gaztek erraiten dute...

                      1

Dolu minez gohazi orai kantatzera,

Gure nahi gabeen emen emaitera,

Lagun baten galtzeak (ber.) gaitu tristarazi,

Sekulako bihotza zaurthurikan utzi.

                      2

Adio, gure lagun hainitz maitatua!

Ez hintzen sor herriko biziz dohatua,

Urania iganez (ber.) bahoa desterrurat

Ethorkizunarentzat aisia biltzerat.

                      3

Bihotza altxagarri maiz nahi gabetan

Penak dituk izanen desterru heietan,

Bainan gogoz emen dik (ber.) haigu segituren

Hire amodioaz gaituk orhoituren.

                      4

Orhoit hadi noiz behin hire herritarrez,

Hire haurtasuneko amore samurrez,

Orok hiretzat ditek (ber.) galdetzen grazia

Aiten herri maitean uzteko bizia.

                      5

Adio, jaio herri benedikatua!

Nihoiz munduan ezin aski maitatua,

Adio, adixkide (ber.) ene amoreak,

Haurtasuneko lagun, herriko loriak.

                      6

Adio, uhaitz, bazter parerik gabeak,

Eskal herriko mendi, oihartzun maiteak,

Adio, Laphurdiko (ber.) lansaia ederrak!

Zuen edertasunaz munduan bakharrak.

                      7

Biziko lagun leial osasun maitea,

Nahi gabe guzien kontsolatzailea,

Lagun zak, othoi, lagun (ber.)ene ama ona,

Nigarretan hurtua ni gatik dagona.

                      8

Azken pertsu hunetan, lagun maiteak,

Zuentzat beitez izan ene hasperenak!

Zuen orhoitzapenak (ber.) ene bihotzean,

Iraunen du, iraunen ethorkizunean.